Ἀπόρθητα ὄνειρα

Ἀπόρθητα  ὄνειρα

Χαῖρε Ἀνδριοπούλα Ἑλένη,

τῆς μονοξαστεριᾶς τοῦ Αἰγαίου εὐχή,

ποὺ ᾿ναι τὰ μάτια σου μυριάρμενη τρικάταρτη γαλέρα,

ποὺ ᾿ναι τὰ μάτια σου τοῦ ἔρωτος γενέθλιος ψυχή.

Ὧ, ὡραῖα ἐσὺ τῆς ἀκριοπελαγιᾶς χρυσαφένιας πανσελήνου,

ποὺ ᾿χει χρῶμα τὸ κορμί σου τὴν σταρένιαν ἀμμουδιά,

ποὺ ᾿χει χρῶμα τὸ κορμί σου, τοῦ Μπατσιοῦ τὴν ἀγριά.

Χαῖρε διάδημα ἀπὸ γιασεμὶ ποὺ εὐωδιάζει τὴν αὐγήν,

ποὺ τὸ πλέκουν χελιδόνια σὲ μιὰ παιδικὴν αὐλήν,

ποὺ ᾿ναι ἀπὸ πέτρα σπιτικὸν καὶ τὰ κρῖνα ἀπὸ λευκόν,

τ’ ἀηδόνια μιὰ λαλιὰ

καὶ τ’ ἀγέρι μαγεμένον ἀπ’ τὴν ἀνθισμένην λεμονιά.

Ὧ, ὡραῖον πύρωμα ἐσὺ τῶν καθάριων ποταμῶν,

ποὺ δροσίζεις ὄνειρα ἀπόρθητα τῆς γῆς,

ἀνθοὺς ποὺ θρέφεις σ’ ἀπόκρημνες τῆς Ἄνδρου ὀμορφοπλαγιές,

λεβάντα στέλει ὁ Φοῖβος νὰ σὲ ῥαίνῃ κάθε δείλι,

νὰ σοῦ κλέψῃ θέλει τὸ φιλί, ἀπ’ τὰ ῥοδαλά σου χείλη…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

27-11-2004