Ὁ Μῦθος

 

Ὁ Μῦθος

 

Γνώρισα μιὰ πέτρα ἀρχαία,

κρυμμένη καλὰ μέσα σὲ χώματα μοιραῖα…

εἰς τὰ μάτια μὲ κύτταξε μὲ γαλήνη,

καὶ ἦταν εἰς τὸ κορμί της λαξευμένη,

 πύρινος ἡ εἰρήνη.

 

Τὶς ὧρες ποὺ ἡέλιος ἐβασίλευε,

τὴν ἀνδρείαν τοῦ αἵματος ἐγύρευε

κι ἐρχόταν ἡ αὐγὴ τὸ ξημέρωμα

κι ἡ πέτρα ἐκυτοῦσε 

τῆς φωτιᾶς τὸ ἡμέρωμα.

 

Μοῦ εἶπε τὸν πόλεμον πὼς εἶχε παιδί,

πὼς δὲν εἶχε πιὰ ταίρι, παρὰ μόνον σπαθί,

ἡ καρδιά της ἔμοιαζε μὲ πύρωμα κι ἀτσάλι,

Ἑλλάδαν ἐγκυμονοῦσε,

ἐλεύθερην πάλι.

 

Μισῶ, εἰς τὴν ἅμμον ἔγραψε,

κυτῶντας με ξανά,

τὸν Ἄτιμον Θάνατον καὶ τὴν Λησμονιά,

μὲ αὐτὸ τὸ ξίφος τῆς καρδιᾶς,

κέρδισα τὴν ἐλευτεριά.

 

Πέρασαν εἶπε ἀπὸ ἐπάνω μου πόδια βρώμικα,

μὲ μπότες βαριές ποὺ μ’ ἔθαβαν εἰς τὸ χῶμα,

μὰ εἶμαι πέτρα σκληρὴ καὶ ἀρχαία

καὶ μέσα ἀπὸ τὸν πόλεμον,

γίνομαι Ὡραία.

 

Προχῶρα καὶ στάσου ἀλλοῦ,

ἐδῶ ὑπάρχει τὸ ἰδικόν μου αἷμα,

χῦσε σὲ χῶμα Ἑλληνικὸν παντοῦ τὸ ἰδικόν σου

ἤ πᾶρε τὴν λησμονιά,

νἆναι σύντροφός σου.

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

13-9-2011