Ἡλιόλουστος δεκάτη

 

 

Ἡλιόλουστος δεκάτη

Καλημέρα τῆς ποιήσεως ἐμπνευστική·
στιγμήν,
εἰς τὴν ὄχθην τῆς πηγῆς τοῦ ἀχέροντος ἐστάθης,
μίαν...
κι ὀρθώθη δίπλα σου ζωή.
 Σεμνά, κῦτα, πὼς κυλοῦν
μ’ ἀφροὺς ἐνδεδυμένα τὰ νερά του,
μὴν ὁ γενναῖος ἡέλιος μοναχός,
τὴν κρυσταλλοσύνην του ξάφνου ἀδράξῃ.
 

 Στρατιὲς προελαύνουν γύρω σου ἀνθισμένες
κι ἀρώματα εἶναι ἐμπρὸς ἡγέτες.
 Ἠχεῖ παιὰν κελαηδιστός,
μύρια τὸν τραγουδοῦν πουλιὰ
κι ἐξαγνισμένα ἀπ’ τ’ ἄκουσμα
γάργαρα τὰ νερά,
ἀφρίζοντας χειροκροτοῦν
τὴν εὔμορφον λιακάδα.
 

 Κι  ἀπάνω μύησις!
 Γόησες οἱ μοῦσες δέκα
εἶναι εἰς τὶς πηγές·
ξέφρενα οἱ ἐννέα χορεύουν
καὶ ἡ φύσις ὀργιασμένη,
τὴν μιὰ κορμὶ μυριόλευκον φορεῖ,
τὴν ἄλλην χρώματα ἀπ’ τὴν γῆ.
 

 Μὲ φούρια τώρα … νά,
μέσα ἔρχεται ἀπ’ τὸν ἄνεμον
ἡλιόλουστος ἡ δεκάτη.
 Πρῶτα μαγεύει μὲ ἔρωτα τὸν ποταμὸ
καὶ ὕστερις,
γερὰ βαστά τὰ δυὸ τῆς φύσεως χέρια.
 Τὸ ἕνα θλιμένη εἶναι κόρη,
ἡ φθινοπωροῦσα,
τὸ ἄλλο ζωὴ ἀνοιξιάτικη,
ἡ ἐγκυμονοῦσα...

 

 Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
4-11-2011