Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Καραβόπαιδον

 
 
 
Καραβόπαιδον
 
Δὲν ἔχεις θάλασσα καρδιὰ
κι ἐσὺ στεριὰ γυναῖκα·
λιμάνια ἐγέννησες παντοῦ,
μὰ πές μου ἄν θὲς
μὴν στέριωσες ποτές
ἤ χόρτασες ξενιτεμούς,
ἀπ’ ἀνδρειωμένους νιούς;
 
Σὲ εἶδα χλωμὸν παλληκαράκι,
εἰς τοῦ Χάλιφαξ τὴν ἀγκαλιά,
νὰ προσπαθοῦν οἱ πάγοι νὰ σὲ νικήσουν,
μέσα εἰς τὰ κανάλια τοῦ Κεμπέκ…
Κι ὕστερις ἀμανίκωτος,
εἰς τὴν ἄβυσον τῆς Μπουχάνα,
ἀνάμεσα σὲ χορτάρινες καλύβες
καὶ τὶς παραχωμένες εἰς τὴν γῆς,
μπύρες τοῦ Ἰταλοῦ…
 
Σὲ εἶδα ἀνάμεσα εἰς τὸ πιστόλι τῆς πόρνης,
τῆς βρῶμας τὴν λιγοθυμιὰ
καὶ τὸν δόκιμον, τὸν Ἀποστόλην,
νὰ λαχταρᾶς ἀπανεμιά.
 
Σ’ ἄκουσα…
εἶπες ἀθρῶποι εἶναι,
σὰν εἰς τῆς Νέας Ὀρλεάνης τὰ γκέτα πατοῦσες χαμένος
καὶ μονάχα χαμογελοῦσες,
εἰς τὴν μαγείαν τῆς μουσικῆς…
σὲ σοκάκια καὶ μισοσκότεινες ἄγνωστες γειτονιές…
 
Κι ἔπειτας Βαλτιμόρη…
κι ἐσὺ φοβισμένος κυτοῦσες μιᾶς τὴν μαριχουάνα
καὶ μιᾶς τὴν πελώρια Πατρίτσια Ρόμπυ,
καὶ τὰ χρώματα ποὺ ἔγραφαν Χίος Μπάρ…
 
Κι ἦταν τὸ ταξείδι μακρύ·
σ’ ἔβλεπα ὅμως ἀνακατωμένο μὲ καπνὰ
ἡμέρες τώρα εἰς τὸ Τερναοῦζεν,
νὰ χαζεύῃς τὴν  πλώρα καὶ τ’ ὄνομα τοῦ βαποριοῦ…
καλὰ ἐνθυμοῦμαι μικρέ,
Εὐνίκη λεγόταν, ναί…
Εὐνίκη!
 
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
20-2-2013

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Μύρισε Ἄνοιξις


Μύρισε  Ἄνοιξις

 Μύρισε  Ἄνοιξις
μές’ τὴν ματιὰ τοῦ Φεγγαριοῦ.
Μύρισε  Ἄνοιξις,
 εἰς τὴν στράτα τοῦ Μάη.
Κι ἐγὼ τὴν λογιζόμουν, πὼς μελισσόφερνε,
ἀνάμεσα εἰς τὰ κτερίσματα τοῦ ῥημαγμένου της παλατιοῦ·
καὶ μόλις δυὸ παιδικὲς ἀνοιξιάτικες σπιθαμὲς ἀντίκρυ της.,
νὰ τὴν κορτάρῃ ὁ ἐρωτύλος γυαλός.

Μύρισε  Ἄνοιξις μεσ’ τὴν αὐλή μας
καὶ τὸ φλέρτ τῶν γιασεμιῶν,
μ’ ἔκανε νὰ δακρύσω.

Μύρισε Ἄνοιξις,
μὰ τὸ χαμόσπιτο τοῦ κύρ-κούκου στέκει ἀδειανόν·
μοναδικόν του χαμόγελον τὸ κάλεσμα τῶν κρίνων
καὶ τῆς μενεξιᾶς μπουκαμβίλιας,
ποὺ προσπαθοῦν θαρρεῖς νὰ τὸ κρύψουν στὶς ἀγκαλιές τους.
Κι ὅμως!

Μύρισε Ἄνοιξις…
τὴν βλέπω εἰς τὴν ψυχή μου,
μικρὰν παιδούλα μὲ ἄσπρην κορδελίτσα καὶ χιλιόχρωμον φουστανάκι,
σὰν τὴν ἴδιαν τὴν φύσιν λαξευμένη  εἰς τὸ κορμί της.
Μύρισε  Ἄνοιξις
καὶ τὸ βλέμμα της σκόρπια χυμένο,
εἰς τὴν γλύκα τῶν βράχων καὶ εἰς  τὰ  χάδια τοῦ νεροῦ,
ποὺ σκανδαλίζουν τὶς ἄκρες τῶν οὐρανῶν.

Μύρισε  Ἄνοιξις
καὶ ἡ  θεϊκή της ὁσμή,
τυλίγει τὸ πνεῦμα μου,
παραλύει τὶς αἰσθήσεις μου,
καὶ ἀφήνει τὸ ἐγώ μου ἀπροστάτευτον,
 εἰς τὸ  ἐρωτικόν της κάλεσμα......

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
19-5-1998

Συνεχίστε την ανάγνωση »