Τὸ
περιβόλι τοῦ Ἔρωτα
Ὦ, Ἐσὺ Οὐρανὲ τῶν
Θεῶν,
Ἔρωτα ποὺ τὴν ψυχή
μου,
μὲ πόθους στολίζεις
ὡραίους,
ὦ, γλυκιά μου τῆς
ζωῆς Ἄνοιξι,
Ἐσένα εἰς τὸν ὕπνον
μου ἀντίκρυσα,
πὼς σ’ ἔλουζε ὁ ἥλιος
κι ἐθαύμασα!
Τὰ χρώματα ἐθαύμασα
ὁπ’ ἐστόλιζαν ἀνθιά,
σὲ κρήμνιους ἄκριους
βράχους γεννημένα,
ἀπὸ ἐλεύθερην βροχὴ
κι ἀνέμελα ἀνέμια βυζαγμένα.
Καὶ ὑψηλότερα, χιόνι
λευκὸν παντοῦ,
ἀπὸ Σὲ κεντημένον
ἀνάλαφρα,
μὲ ὑφάδια μεταξένια
καὶ μῦρα.
Δροσιὰ ἀπὸ νερὰ ὁπ’
ἀγάπαες,
ἀνάμεσα ὁπ’ ἔτρεχαν
σὲ φῶς καὶ σκιές.
Κι ἔφερεν τὸ ῥυάκι
ἐτοῦτον,
ἀπὸ γλυκοὺς
καστανόκαρπους πέταλα·
ἕνα κορμὶ γενομένα μὲ
βασιλικὲς ἀνεμῶνες,
λευκόχρυσα χαμόμηλα
κι ἐρημικὲς ὀρεινές
γαλάζιες μαργαρίτες.
Ἀπάνω του ἐταξείδευαν
σπίνια καὶ μέλισσες,
ἴσαμε τὴν ἄλλην ἰσάδα
τῶν βράχων…
γύρω, χιόνι λευκὸν
παντοῦ.
Πιὸ πέρα, πότες
ἀνέβαιναν, πότες κατάχαμα ἔβλεπα
κόσμον ἀπὸ πεταλούδια,
ὅλα σὰν τὸ ξημέρωμα ὡραῖα
καὶ μονάχα ἕνα εἰς τὸ
κέντρον λευκόν, πιότερον ἀπὸ λευκόν…
Πλάι του, εἰς τὸ
κόρτε μιᾶς ἐλαφίνας λυγερῆς,
ἕνα κλαρὶ ὅλον ἀπὸ
φῶς,
ἴσα ποὺ ξεπρόβαλλε
πίσω ἀπὸ τὸν κισσόν,
χρόνους τώρα ὁποὺ
ἔζηε, εἰς τὴν γῆς τ’ ἀνυχτέρωτου πλατάνου
κι ἐφύλαε μέσα του
φωνές, ὁπ’ ἔκρυβαν τ’ ἀρσενικὰ
χελιδόνια…
Ἕνα λακκούβι ἦταν,
τόσον δά!
Ἴσαμε ἑνὸς μωροῦ τὴν
παλάμην…
Δὲν μ’ ἄφηνε τὸ χρῶμα
του νὰ ἰδῶ!
Τόσον τὸ Φῶς! Μ’
ἐτύφλωνε!
Κλεφτὰ εἶδα πλάι του
τὴν φαρέτρα
καὶ γλήγορα ἔστρεψα
τὸ βλέμμα μου άλλοῦ!
Ἦταν τὸ ἕνα σου
λαμπρόν,
τὴν ἄκριαν τῆς
σαίτας, μέσα εἰς τὴν χαρὰν τοῦ περβολιοῦ ἐβύθιζεν!
Τὸ ἔβγανες μὲ τ’
ἄλλον σου λαμπρὸν
κι ἄπειρος γύρω ἡ
φύσις ἔγινε,
ὦ, χαῖρε ποὺ ἔλεγεν!
Χαμογέλασες Θεέ,
κατάστηθα μὲ χτύπησες
κι ἤμουν παιδί,
ἀπὸ χρωματισμοὺς κι
ἔρωτα , ὀρφανόν…
μήτες αἷμα, μήτες
λυγμός,
παρὰ χαρά, ζωὴ
ὁλάκερη ἕνας ὕμνος.
Κι ἔτσι ἐπέρασα τὴν
νιότην, εἰς τὸ περιβόλι σου Ἔρωτα,
μὰ καὶ τὰ τωρινά μου
χρόνια.
Δὲν ἄνοιξα ματὰ ἀπὸ
τότες μάτια,
μὴν κόσμον ἀλλοῦ
ἰδοῦν.
Ἄσε με περιβολάρη
Ἔρωτα,
ὅπως σὲ γῆς ἤμουν
ἀνθός,
ἔτσι έκειᾶ νὰ μαραθῶ…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
31-1-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου