Μιὰ τῆς ζωῆς στιγμὴ

 

 

 

Μιὰ τῆς ζωῆς στιγμὴ

 

Φλεβάρης ἦταν…
παραδωμένος εἰς τῆς ζήλειας τὰ χέρια,
τὴν μιὰ κακιωμένος,

τὴν γῆ μὲ κρύον λευκὸν ἐστόλιζε
καὶ τὴν ἄλλην μὲ ψεύτην ἥλιον,
γελαστός,
γυροβολοῦσε εἰς τὶς ἀκρογυαλιές.

 

 

Χρόνους τώρα,
καθὼς σίμωνε τὸ τέλεμά του,
μέσα ἀπὸ τὰ μαβιά του ξημερώματα,
πίσω ἀπὸ τὶς πότε λιαστὲς
καὶ πότε ψυχρὰ παγωμένες ἀγριάδες του,
παραχωμένη σὲ χιονισμένον τῆς ἐλάτης σπιτικόν
καὶ ἀπὸ τ’ ἀφρούδιασμα λευκή,
τῆς γαλάζιας τῆς Κερκίνης γαλήνης.

 

 

Κάτω ἀπὸ τοῦ ἡλίου, καθισμένη,
τὰ μαγεμένα μαζύ της χρώματα
κι ἐμπρός της ὁ γυαλὸς ἀφημένος,
εἰς τῆς αὐγῆς τὴν ἀλλαφροσύνη,
καθὼς ἡ σιωπή γερὰ τὴν βαστοῦσε.

 

 

Φλεβάρης ἦταν…28…εἰς τὸ τέλεμα·
σὲ εἶδα τότες,
μιᾶς νὰ χάνεσαι εἰς τοῦ Ὁλύμπου τὶς νεφέλες
καὶ μιᾶς κραττῶντας τοῦ Φοίβου τὸ χέρι,
σὲ μακρυνὰ νὰ βυθίζεσαι τῶν Κυκλάδων γαλάζια.
Σὲ εἶδα τότες,
τὰ χρώματα μὲ κόκκινον νὰ ποτίζῃς τοῦ ξυπνημοῦ,
καὶ γύρω θλιμμένα σκορπόνησα,
νὰ ῥωτοῦν ἀναζητῶντας ἐσένα,
εἰς τὰ μολυβένια τῆς θαλάσσης νερὰ τὴν μιὰ
καὶ τὴν ἄλλην,
ῥωτῶντας τῶν ἄστρων τὶς ἀνταύγιες
εἰς τὸν ἐρωτευμένον μαζύ σου οὐρανόν.

 

 

 

Ἦταν χάραμα τοῦ τελεμοῦ·
μέσα σὲ εἶδα νὰ ἔρχεσαι,
ἀπὸ τὴν φωτισμένην τοῦ Φοίβου καρδιά,
ἁπλωμένα ἐμπρὸς τὰ χέρια σου εἶχες,
καὶ μέσα τους,

 νήπια τὴν ἄνοιξιν κραττοῦσες.

 

 

 Ἦλθες μέσα ἀπὸ τὸ τέλεμα τῆς παγωνιᾶς,
χρόνους κρυμμένον σὲ κόρφο μυστικόν,
ἐστάθης μόνον μιὰν τῆς ζωῆς στιγμήν,
ἔφερες τὰ ἱερά σου χέρια ἐμπρός μου,
καὶ φυσῶντας γλυκειὰν πνοὴ τὰ χείλη σου,
ὁδήγησαν τὴν παιδούλα ἄνοιξιν,
ν’ ἀνθίσῃ ἔρωτα εἰς τὴν ψυχήν μου.

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
15-11-2011