Ἐγώ, ὁ Ἕλληνας

 Μὲ αὐτὸ τὸ Ποίημα,
ἀνέβηκα τὴν Κυριακὴν 9 - 6 - 2013,
εἰς τοὺς ΚΗ΄ Δελφικοὺς Ἀγῶνες Ποιήσεως.
Προκρίθηκα εἰς τοὺς τελικοὺς
καὶ κατόπιν τοῦ Ἀγωνίσματος τῆς ἀπαγγελίας,
τιμήθηκα μὲ τὴν τετάρτην θέσιν τῶν Ἐπαίνων,
εἰς τὸν Ἱερὸν τῶν Δελφῶν τόπον.
Συγχαίρω ὅλους τοὺς ὑπολοίπους διαγωνιζομένους ποὺ φθάσαμε εἰς τὸν τελικόν,
μὰ θέλω νὰ εἰπῶ πὼς ἐχάρην ἰδιατέρως καὶ συγχαίρω ἰδιαιτέρως,
τὴν πρωτοεμφανιζομένην Ποιήτρια Ἰουλία Πουλημενάκου,
γιὰ τὴν εἴσοδὸν καὶ διάκρισίν της εἰς τὰ τελικά,
καθὼς καὶ τὸν φίλον Ποιητήν Ἡλίαν Παπακωνσταντίνου,
ποὺ ἀπέσπασε τὸ Πρῶτον βραβεῖον!

Ἐγώ, ὁ Ἕλληνας

Τὰ γυμνά μου πατήματα,
σκόνην εὐλογημένην τῆς Ἱερᾶς Παγγαίας
καὶ ὕμνους τοῦ ξυπνημοῦ, ἐλάμβαναν.

Θυμᾶμαι…
δεκάτη πέμπτη μεσοῦντος τοῦ Μεταγειτνιῶνος
κι ἦταν σύμπαν ὁλάκερον,
μ’ ἑορτινὸν λαμπύρισμα,
ἁπλωμένον εἰς τὴν ὁδὸν τὴν Ἱεράν,
ἀντίκρυ πιὰ τοῦ Ναοῦ.

Ἔτρεμαν γῆς κι οὐρανοί, θυμᾶμαι…
κι ἀπ’ τὶς φλογιὲς τῶν ὑμνητῶν φτερούγιζαν μοσκοβολιές·
τῶν θνητῶν πιστῶν ἐξάγνιζαν τὶς ἀνασεμιές,
ἀπὸ τὶς Ἐλευσίνος τὶς ἀκριές,
ἴσαμε τὰ ῥιζά τοῦ Ἱεροῦ τῆς Παρθένου.

Μαγεμένος, ἐστάθην εἰς τῶν Μουσῶν τὸν λόφον,
τοῦ μεγαλείου ἀντίκρυ ὀρθός,
ὁποὺ μὲ ἁρμονίαν τὸ θρόισμα τῶν φύλλων τῆς ἐλιᾶς,
ἀπὸ τὰ γλαυκά της μάτια πλασμένον,
ἔκαμε γύρω μου ἄνεμον μελωδικὸν
κι ὕστερις,
ἀνακάτωνε σκόνην τοῦ βράχου μὲ μυρουδιές…

Ἦταν ὀμπρός μου τὸ σύμπαν ὁλάκερον
καὶ τὴν Θεάν ἀρωτοῦσε:

-- Πέ μας Διάνοια Φωτεινή,
πέ μας Σοφία.
Ποῖος ὁ Κτίστης;
Ποῖος ὁ Μελωδός;
Ποῖος Θεά ὁ Λόγος;
Ποῖος ἡ Γλῶσσα, ἡ Αὐδή;
Ποῖος ἡ Τέχνη;
Ποῖος ἡ Ἀνδρεία;
Ἡ Δικαιοσύνη Ποῖος;

Κι ἔτρεμαν γῆς κι οὐρανοί, θυμᾶμαι…
τότες,
ἀψηλὰ ἐσήκωσε ἡ Θεὰ τὸ κατάλευκον Χέρι της
καὶ τὸν Ἄνεμον ἔδειξεν,
ὁπ’ ἀγκάλι μὲ τὶς Μοῦσες, ἐβροντοφώναξε:

-- Ἐγὼ Χρόνε!
Ἐγὼ Κόσμε!
Ἐγώ,
ὁ Ἕλληνας!

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
23-7-2012